Vandaag heb ik voor de eerste keer in mijn leven gestemd. Niet in Libanon, waar ik vandaan kom, maar in Nederland. Vier jaar geleden, toen ik net naar Amsterdam was verhuisd, kon ik niet stemmen. Ik twijfelde tussen GroenLinks en D66. Dit jaar heb ik naar bijna alle debatten tussen de verschillende partijen en hun programma’s gekeken. Ik twijfelde nog: ga ik voor PvdA, die hun stemmers in de vorige jaren teleurgesteld hebben? Of voor GroenLinks? Die zijn te “politiek correct” en dat lijkt me soms onrealistisch. Of D66, die om eerlijk te zijn oorspronkelijk mijn voorkeurspartij waren? 

Nee, niet met Sigrid Kaag als lijsttrekker. Toen ze in Libanon werkte als UN Special Coordinator for Lebanon, heeft haar bureau een e-mail gestuurd naar alle VN werknemers (inclusief mijzelf) om ons te verbieden om een deel te nemen aan de betogingen tegen de corruptie van de Libanese regering in 2015, en hun slechte aanpak van de afvalcrisis. Dit vond ik ondemocratisch en een beetje hypocritisch van haar. Als Libanees had ik het recht om te demonstreren. Dit zou niet in Nederland gebeuren bijvoorbeeld. Ik had ook hetzelfde gevoel toen ik naar één van Kaags interviews luisterde: ze zei dat het ze geen nee kon zeggen tegen een ‘eerste’ baan bij Shell, ondanks dat dit bedrijf activiteiten had in Zuid-Afrika tijdens de apartheid. Dus voor mij was ze niet iemand die echt staat voor principes. Het ging over de omstandigheden; dit is de houding van diplomaten. Een partij leider is geen diplomaat maar een politicus.

Voor wie heb ik dan gestemd? Volt. Een nieuwe partij die net is begonnen in de politieke sfeer en die Europa steunt. Daarin geloof ik, vooral om dat ik uit een erg verdeeld deel van de wereld kom. Een sterke EU is belangrijk voor de groei van Nederland. Ik wil ook een kans geven aan een groep mensen met nieuwe ideeën, net als ik een kans kreeg toen ik naar Nederland kwam.